Adam:

Opowiem wam moją historię. Mam na imię Adam i mam autyzm, co oznacza, że mam problem z odnalezieniem się w społeczeństwie, z zawieraniem nowych znajomości i samodzielnością. Nie mam za to problemu w mówieniu po angielsku, uczę się japońskiego, gram na keyboardzie i śpiewam. Lubię śpiewać, bo w ten sposób przekazuję emocje. Jak jestem szczęśliwy - to śpiewam wesołe piosenki, jak jestem smutny to nucę spokojne i nostalgiczne.

Różnię się od innych dzieci w moim wieku, ale tylko zaburzeniem. Jak to mówią: "każdy jest inny". Bywam smutny, gdy ktoś mnie obrazi, przezwie. Czuję się źle, gdy nie rozumiem dowcipów, gestów. Każdy się czegoś boi. Ja na przykład boję się, że się gdzieś spóźnię, że ktoś będzie na mnie krzyczeć, boję się podchodzić do nieznajomych w autobusie, bo potrzebuje mieć swoją przestrzeń. Nie uważam, że jestem inny. Próbuję zapomnieć o tym autyzmie. Jestem szczęśliwym, wolnym człowiekiem i taki chce być zawsze. Marzę, bym mógł zostać w przyszłości tym, kim będę chciał, a chciałbym być lekarzem, o... takim pediatrą. A teraz przekażę głos rodzicom, którzy są ze mną na co dzień i mnie wspierają.

Rodzice:

Jestem mamą Adasia, który mając 2-3 lata nauczył się czytać i liczyć. Chłonął języki obce, zapamiętywał nuty, potrafił je wygrywać na pianinie. Z drugiej strony zauważyliśmy, że jego zachowanie jest nietypowe: takie połączenie małego geniusza z nieporadnym dzieckiem. Dopiero, gdy Adam miał iść do 1. klasy padła diagnoza - spektrum autyzmu.  W tym momencie zawalił się dla mnie świat. Bałam się, że nie damy sobie rady, nie uporamy się z tym, że nie będziemy w stanie go przygotować do życia, że będzie narażony na wiele przykrości. Trzeba było jak najszybciej wdrożyć intensywną terapię, bo czas, kiedy miał możliwość lepszego rozwoju - minął. Mąż wziął się w garść i zapisał Adama na terapię behawioralną.

Według orzeczenia o niepełnosprawności Adam wymaga korzystania z systemu środowiskowego wsparcia samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych. Terapia indywidualna jest ukierunkowana zarówno na wsparcie rozwoju poznawczego, jak i rozwoju społecznego. Na terapii Adam uczy się bycia samodzielnym, tego jak zawierać nowe znajomości, ale także zapinać guziki czy zakładać spodnie. Mamy taki system, że przyklejamy Adamowi karteczki, by pamiętał, co musi zrobić. Od kiedy Adam jest pod opieką terapeutów, widać duży postęp. Nasz syn jest dumny sam z siebie. Potrafi w tej chwili zrobić wiele rzeczy, których nie robił. Terapia Adasia jest kosztowna, dlatego każda złotówka będzie przeznaczona na zajęcia wspierające jego rozwój i umiejętność odnalezienia się w świecie. Dziękujemy!