Wituś rozwijał się prawidłowo. Tak nam się wydawało, do czasu, gdy skończył 3 lata i poszedł do publicznego przedszkola. Dostrzegałam, że synek nie jest na takim samym poziomie, co rówieśnicy. Prawie wcale nie mówił. W przedszkolu okazało się, że nie chce się bawić z dziećmi, że drażni go hałas, nie rozumie poleceń, a malowanie kredką przy stoliku sprawia trudność. Skierowano nas do psychologa dziecięcego. Tam usłyszeliśmy, że potrzebna jest diagnostyka logopedyczna i integracji sensorycznej. Na zajęciach z SI usłyszeliśmy, że warto zabiegać o orzeczenie. Psychiatra po zapoznaniu się z Witkiem i dokumentacją medyczną stwierdził, że to autyzm. Nie było czasu na załamywanie rąk. Podeszliśmy do tego zadaniowo, bo na tym etapie wiele można wypracować. I tak nasze życie z Witusiem dziś to terapie, przedszkole i indywidualna praca.

Witek jest naszym jedynym dzieckiem. Zrobił duże postępy. Jest samodzielny, próbuje się myć sam, nie ma wybiórczości pokarmowej i komunikuje swoje potrzeby. To są nasze małe sukcesy. Jednak ciągle podczas zabawy ma wokół siebie mnóstwo zabawek, na których nie umie utrzymać skupienia. 

Witek od roku chodzi do logopedy, na integrację sensoryczną i treningi umiejętności społecznych. Mamy sygnały z przedszkola, że lepiej byłoby mu funkcjonować w mniejszej grupie, dlatego szukamy przedszkola terapeutycznego. Nawet do pediatry chodzimy prywatnie, bo wizyta jest bardziej dostosowana do naszego dziecka. Wituś jest pogodnym chłopcem. Zjednał sobie sympatię terapeutów. W przedszkolu ma kolegów, którzy lubią go angażować do zabawy. A on bardzo lubi ruch i go potrzebuje. 

Środki z subkonta chcemy przeznaczyć na specjalistyczny turnus, opłatę za terapeutyczne przedszkole i dodatkowe zajęcia. Witek sam z siebie nauczył się nurkować. Zanurza się w morzu, w jeziorze. Można powiedzieć, że każdego dnia, w codziennych sytuacjach, skacze na głęboką wodę. 
Przekazując 1,5 procent podatku Witusiowi tak naprawdę dajecie mu umiejętności pomagające żyć ze spektrum autyzmu.