Mam na imię Szymon i od przedszkola zmagam się z cukrzycą typu 1. Zawsze byłem bardzo żywy, lubiłem uczestniczyć w zawodach, być pierwszym, więc pewnego dnia mamę zaniepokoiło, że jestem senny, nie miałem na nic ochoty i często korzystam z toalety. Bardzo schudłem. Poszliśmy do lekarza. Wyniki badań były jednoznaczne - wysoki cukier i ketony, które powodowały, że organizm ten cukier wydalał. Wtedy było dla nas jasne, że mierzymy się z cukrzycą. Dla mnie może nie do końca, bo miałem dopiero 5 lat. Trafiliśmy od razu na oddział szpitalny. Byłem cały czas kłuty, miałem podłączoną insulinę, badaną krew, podłączaną kroplówkę. Pamiętam cały czas kłucie, kłucie, kłucie... Było dużo płaczu i pomoc psychologa dla nas wszystkich. Mama mówiła, że wtedy nie zdawała sobie sprawy, jak wygląda leczenie, że może to minie jak przeziębienie. Dopiero lekarze uświadomili nas, co to znaczy cukrzyca.

Przez pół roku leczenie polegało tylko na zastrzykach i sprawdzeniu z glukometru cukru, natomiast po pół roku przeszliśmy na pompę, która ułatwia mi kontrolowanie tej choroby. Później pojawiła się możliwość zakupu dodatkowego urządzenia, które monitoruje cukier, dzięki czemu nie muszę być kłuty tak często. Od niedawna mam aplikację podpiętą do pompy, która pomaga nam opanować cukrzycę. Aplikacja alarmuje, kiedy jest potrzebny cukier. Dziadek jest moim "strażnikiem" poziomu cukru i jak coś się dzieje, to dzwoni do mamy. W nocy mama mnie kontroluje. To ważne, bo mogę wpaść w śpiączkę cukrzycową. W dzień sprawdzam się już sam. Wyjeżdżam na obozy dzieci z cukrzycą, gdzie czuwa nad nami wyszkolona karda, ale też sami się uczymy, jak się pilnować.  

Pamiętam dawno temu jeden dzień, kiedy obudziłem się i serce waliło mi jak młotem. Zacząłem krzyczeć "Mamo ratuj mnie!". Okazało się, że miałem drastyczny spadek cukru. Natychmiast podano mi słodki napój. Cieszę się, że teraz technologia pozwala na unikanie takich sytuacji.

Szpital dobrze przygotował rodziców, by moje posiłki były zgodne z indeksem glikemicznym. A oni przygotowali mnie. Uczyłem się dobierać, przeliczać, ważyć... Gotuję dania z przepisów i sam potrafię podać sobie insulinę pod posiłek.

W dalszym ciągu potrzebuję lekarstw i sprzętu potrzebnego do codziennego funkcjonowania. 30 wkłuć miesięcznie do podania insuliny jest refundowanych. U nas potrzeba 40. Dzięki środkom finansowym możemy też podążać za technologią, która ułatwia życie osobom z cukrzycą. Mogliśmy zakupić system hybrydowej pętli zamkniętej, który wykorzystuje pompę insulinową do ciągłego monitorowania poziomu cukru w moim organizmie. 

Z cukrzycą da się żyć, trzeba tylko dużej dyscypliny. Tak jak w piłce nożnej, którą uwielbiam. Chciałbym zostać piłkarzem. Pocieszam się, że jest wielu sportowców, którzy mają cukrzycę. Gram w miejscowej drużynie i w dwóch typowo "cukrzycowych". Mam wielu kolegów, którzy wiedzą i starają się zrozumieć, z czym się zmagam. Obawiam się, że jak będę starszy, to mogę nie mieć refundowanych leków, których potrzebuję... Dzięki Waszemu wsparciu mogę się leczyć i spełniać swoje marzenia. Dziękuję!