Hania to nasze drugie dziecko i upragniona córeczka. Na świecie czekał już na nią braciszek. Od połowy ciąży zaczęliśmy coraz częściej słyszeć, że Hanusia nie przybiera na wadze tak, jak powinna. Ja zaczęłam mieć wysokie ciśnienie, ale tłumaczono mi, że może to być wynik stresu. I tak od wizyty do wizyty wcale nie było lepiej. Czułam, że Hania kręci się w brzuchu. Czułam, że może dawać mi znaki, że coś jest nie tak, że się męczy. Urodziła się naturalnie, ale za wcześnie. Najpewniej dlatego spieszyła się na świat, bo się dusiła - była owinięta pępowiną. Gdyby przyszła na świat później, mogłoby już być za późno...

Gdy urodziłam Hanię, na sali było cicho. Nie słyszałam córeczki, a po minie położnej widziałam, że dzieje się coś złego. Tę ciszę przerwał mój krzyk. Błaganie, żeby powiedziano mi, czy Hania żyje. Powiedziano mi, że jest w inkubatorze. Nie oddycha samodzielnie. Moje 1130 gramów szczęścia walczyło o życie. Dotknęłam jej po dwóch tygodniach. Miesiąc spędziliśmy w szpitalu z problemami oddechowymi i krążeniowymi.

Wyszliśmy do domu w szoku poszpitalnym i pozostawieni sami sobie. Hania leżała i spała. Skończyła pół roku. Nie chciała się przekręcać, trzymać główki. Była w tym wszystkim strasznie słaba. Płakała, męczyła się. Chodziliśmy od specjalisty do specjalisty. Rehabilitowaliśmy się. Walczyliśmy z następstwami wcześniactwa. Zauważyłam, że oczka Hanusi nie są ustawione, tak, jak być powinny, że uciekają do środka. Ale lekarze mówili, żeby się nie martwić, że jest mała, jest czas... nie stwierdzono retinopatii wcześniaczej.

W szóstym miesiącu życia Hani zdarzył się wypadek. Było lato. Otwierałam okno z córką na rękach i zapadło się pod nami łóżko. Runęłyśmy. Hania trafiła do szpitala z pęknięciem czaszki. Rokowania były złe. Mówiono, że nie wiadomo, czy z tego wyjdzie, usłyszeliśmy o padaczce. To był kolejny duży cios i kolejny pobyt w szpitalu, a co za tym idzie przerwa w dotychczasowej rehabilitacji. 2 tygodnie Hania spędziła w gipsie. Szczęście w nieszczęściu, że wszystko się zagoiło. Później mozolnie odrabialiśmy straty. W 10. miesiącu życia Hania usiadła, w 14. zaczęła chodzić.  

Okazało się, że problem oczu nie zniknął. Hania ma 2 latka. Zez zbieżny ciągle jest obecny, uszkodzony jest nerw wzrokowy. Lekarze nie umieją powiedzieć, czy to następstwo wcześniactwa, czy wypadku. Najważniejsze jest teraz to, że Hania potrzebuje natychmiastowej operacji. To dziecko, które zamiast iść do wyciągniętych rączek - uderza w kant stołu. To dziecko, któremu na spacerze przestrzeń zlewa się jedno i nie umie ocenić, gdzie kończy się chodnik, a zaczyna ulica. Hania niedawno nauczyła się chodzić, poznaje świat. Na placu zabaw jej rówieśniczki wchodzą same na zjeżdżalnię, a przed Hanią długa droga, żeby tego dokonała. Cały czas się rehabilitujemy, ćwiczymy, zaklejamy jej oczko. Marzymy, by jak najszybciej zobaczyła świat takim, jakim jest. Operację wyznaczono na 21 września. Ja -mama - zrezygnowałam z pracy, by zająć się Hanusią i jej bratem, więc kwota 7 tysięcy złotych za samą operację - nie wspominając o kosztach dodatkowych i rehabilitacji - jest poza naszym zasięgiem.

Pieniądze z subkonta będą przeznaczone na pilną operację i rehabilitację naszego dziecka. Jeśli możecie, pomóżcie Hani oglądać świat w jasnych barwach. Wiemy, że jej życie to tor przeszkód, ale jeśli je zobaczy, będzie miała szansę je ominąć.

 Dziękujemy!